Moje življenje

Končno sem našel angolski komad Anselma Ralfa, ki je trenutno med mladimi Angolci "in". Kdor pa razume besedilo, pa sploh ... oi tudo bem? tudo! Eu pudia falar com a minha filha? Claro que podes, entra sff Alicia, mãe, o teu pai tá ai quer falar contigo tá bom mama oi papa oi filha tudo bem? não não tá papa porque? porque a mama disse que tu não queres mais nada connosco, que não queres mais vir para casa e disse, que não quer ficar mais connosco mas porque papa? Ha certas coisas filha que são dificeis de explicar é que tu aindas es pequena para entender esses pequenos problemas que estamos a viver, mas ha uma outra coisa filha que tu tens de saber, mesmo o papa não estando em casa sempre te ama acredita minha princesa sente a tua falta uh uh lembro me de todos os momentos que eu tinha-te no colo e brincavamos a tua caricia me faz falta o teu sorriso me faz falta essa distancia entra nos dois por vezes tras-me lágrimas nos olhos a minha familia me faz falta, por isso é k te p

Spet doma. Pa ne delam reklame za televizijsko oddajo, temveč je to dejstvo. Pot nazaj je bila zanimiva. V ponedeljek zjutraj, ko smo se odpravljali, se je ulila ploha. Prvč v Angoli sem doživel, kako pada dež. Seveda so se vsi čudili, kako je mogoče, da pada v tem času, a očitno so tudi tu prisotne podnebme spremembe ... Ko smo se peljali na letališče, si je Hanzej zaželel zapravljati angolske kwanze, zato je med nemogočim prometom kupil časopis Journal de Angola. In na kulturni strani je bila novica o Sloveniji! Angolski dnevnik poroča, da je Madonna odpovedala koncert v Ljubljani, domnevno zaradi premajhne prodaje vstopnic. Pa naj še kdo reče, da to ni promocija. Mogoče bi lahko povabili še koga, pa bi potem odpovedovali ... vsaj pisalo bi se o nas. Ko smo se čekirali v Adis Ababi, kakor se to napiše tam, je stevard pregledal moj potni list, prabral Slovenija in me vprašal, če spremljam nogomet. Začudeno sem ga pogledal in presenečen spacal, da nekaj malega že. Pa mi pove, da on to

Tudi danes smo se na pot odpravili zgodaj. Ob 5.30 zajtrk, nato pa slovo od Calula. Dolga pot se je nadaljevala v Dondo, kjer smo se ustavili v salezijanskem centru in imeli drugi zajtrk. A najlepše presenečenje nas je šele čakalo. S. Branca nas je povabila k staršem na kosilo! To je res velika čast in tudi močna izkušnja. Viana je prakrično predmestje Luande in med barakarskimi naselji smo se le težko prebili v bližino hiške staršev. V svoji skromni, če ne že kar revni hiški sta nas pričakala bolna mati in sestra s. Brance in nas pogostili, da smo ostali braz besed. Nekaj stolov, malo besed in veliko občudovanje so bile glavne stvari, ki so mi ostale. S. Branca je seveda "zamesila" funži, na sploh pa je bila miza kljub revščini bogato obložena s kar precej omakami in tudi meso ni manjkalo ... A človek vseeno ostane brez besed ob vsej tej prijaznosti in spoznanju, kako se ljudje tukaj trudijo, da preživijo. Zato tudi apetit ni bil velik ... Po kosilu je prišel tudi oče, ki je